مقایسه اثر محلول های روشن کننده و روش دیجیتال غیر مستقیم در بهبود کیفیت تشخیصی کلیشه های پری اپیکال تیره

مقدمه: گاهی به علت ظهور و یا پرتوگیری زیاد، کلیشه های رادیوگرافی تیره می شوند. اگر بتوان تیرگی این تصاویر را کاهش داد نیاز به انجام دوباره رادیوگرافی نخواهد بود. هدف از انجام این پژوهش، مقایسه روش دیجیتال غیر مستقیم و محلول های روشن کننده در بهبود کیفیت تشخیصی تصاویر رادیوگرافی تیره بود. مواد و روش ها: در این بررسی تجربی، 50 رادیوگرافی پری اپیکال به روش نیمساز از نواحی گوناگون دندانی فک بالا و پایین نمونه آزمایشگاهی (فانتوم) با کیفیت تشخیصی مطلوب فراهم شد. سپس، زمان تابش 5/1 برابر شد تا تصویر تیره ایجاد شود. نمونه های تیره به وسیله محلول روشن کننده و روش دیجیتال غیر مستقیم اصلاح شدند. برای نمونه ها توسط سه دستیار آموزش دیده رادیولوژی و به طور جداگانه با استفاده از پرسش نامه نمره هایی از 1 تا 4، بر پایه کیفیت ثبت شد. داده ها گردآوری و به کمک آزمون های friedman و wilcoxon بررسی آماری شدند (05/0 = α). یافته ها: میان کیفیت تشخیصی تصویرهای تیره و گروه های دیگر اختلافی معنی دار وجود داشت (001/0 > p value). کیفیت تصویرهای تیره روشن شده با محلول روشن کننده و روش دیجیتال غیر مستقیم از گروه شاهد بهتر بود (001/0 > p value). کیفیت تشخیصی تصویرهای روشن شده با محلول بالاتر از تصویرهای روشن شده دیجیتالی بود (001/0 > p value). نتیجه گیری: با توجه به محدودیت های این مطالعه، کاربرد محلول های روشن کننده در بهبود کیفیت تشخیصی کلیشه های تیره بر از روش دیجیتال ارجح می باشد. بررسی های بیشتر توصیه می گردد.